Pomoc rozwojowa odnosi się do dobrowolnego przekazywania zasobów — takich jak pieniądze, technologie, a nawet czas i umiejętności ludzi — z jednego kraju do drugiego. Zazwyczaj jest to transfer od krajów bogatych do biedniejszych. Rządy udzielają takiego wsparcia, aby wspierać długoterminowy rozwój gospodarczy, środowiskowy, społeczny i polityczny innych państw.

Kraje, które historycznie najmniej przyczyniły się do kryzysu klimatycznego, są często najbardziej narażone na jego skutki, a jednocześnie mają najmniej zasobów, by się do nich dostosować. Niektóre państwa bogate były kolonizatorami, więc częściowo odpowiadają za ograniczone możliwości tych krajów w radzeniu sobie z kryzysem klimatycznym. Wiele krajów przez długi czas wykorzystywało mniej zamożne państwa, płacąc mniej za towary i usługi niż u siebie. Pomoc rozwojowa może przekazywać kluczowe zasoby tym, którzy najbardziej ich potrzebują. Może pochodzić bezpośrednio od innych państw lub za pośrednictwem organizacji międzynarodowych, takich jak Bank Światowy czy ONZ.

Pomoc rozwojowa — lub obowiązkowe alternatywy, takie jak reparacje klimatyczne — są kluczowe dla osiągnięcia globalnych celów klimatycznych, ponieważ kryzys klimatyczny to problem globalny, spowodowany głównie przez najbogatsze i najbardziej uprzemysłowione kraje. Tymczasem na całym świecie wydaje się zaledwie 16% środków potrzebnych do uniknięcia katastrofy klimatycznej, a tylko niewielka część trafia na pomoc rozwojową i reparacje klimatyczne. Często pomoc ta przybiera formę pożyczek, które trzeba spłacać z odsetkami, co pogłębia zadłużenie. Zdarza się też, że pomoc rozwojowa służy interesom krajów-darczyńców, np. promując ich handel i firmy, zamiast odpowiadać na potrzeby krajów otrzymujących wsparcie.

Zwiększenie świadomości na temat powiązań między redystrybucją zasobów a rozwiązaniami klimatycznymi może prowadzić do większej solidarności międzynarodowej. Pomogłyby również obowiązkowe ramy prawne i systemy dzielenia się zasobami, zarządzane przez organizacje międzynarodowe, takie jak Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC). Płatności powinny być bezzwrotne i wolne od warunków dotyczących ich wykorzystania.

Bariery administracyjne w dostępie do tych środków mogą sprawiać, że pomoc rozwojowa jest mniej skuteczna dla krajów najbardziej narażonych. Problemem jest też to, że pomoc ta jest w dużej mierze dobrowolna — wiele krajów bogatych nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań. Uczynienie tych płatności prawnie wiążącymi i opartymi na sprawiedliwych, międzynarodowo uzgodnionych zasadach mogłoby to zmienić.

Gdy wykonujesz tę akcję, przekaż kartę ze swojej ręki do ręki innego gracza.

Możesz wykonać tę akcję tyle razy w rundzie, ile masz symboli społeczeństwa w stosie tej karty.

W grze solo odrzuć tę kartę i dobierz nową.

• How Countries Can Pay for Climate Action (World Resources Institute, WRI) 

• Climate Leadership Should Include Foreign Assistance (Center for Strategic & International Studies, CSIS)

• The Case for Climate Reparations (It’s Freezing in LA!) 

• How Aid Became Big Business (Los Angeles Review of Books)

• Wspieraj wysiłki pomocy zagranicznej w swoim kraju lub w innym państwie.
  Możesz to zrobić poprzez darowizny dla organizacji humanitarnych, klimatycznych lub rozwojowych, które działają na rzecz krajów najbardziej narażonych na skutki kryzysu klimatycznego.

• Zapoznaj się z polityką pomocy rozwojowej swojego kraju i działaj na rzecz tego, by służyła interesom krajów otrzymujących wsparcie.
  W Polsce obowiązuje Wieloletni Program Współpracy Rozwojowej na lata 2021–2030 – Solidarność dla Rozwoju

• Zastanów się, czy Twoja organizacja płaci uczciwe ceny za towary i usługi za granicą — czy zapłaciłbyś więcej, kupując je lokalnie? Jeśli tak, warto rozważyć wyższe wynagrodzenie dla zagranicznych dostawców.

• Zabiegaj o znaczące zwiększenie pomocy ze strony swojego kraju — bez zadłużenia i bez warunków dotyczących sposobu jej wydatkowania — dla innych państw w obliczu kryzysu klimatycznego.